Adjunct-hoofdredacteur Jean-Paul Keulen over zijn verlangen om heel oud te worden en zijn onvermogen om daar zijn gedrag op af te stemmen.
We worden steeds ouder, zo lees je in het coververhaal van KIJK 9/2016. En dat vind ik goed nieuws. Ik ben nu op een haar na 38 en moet er niet aan denken dat ik daarmee op de helft van mijn leven zit. Een derde klinkt al beter – maar helaas, daar zou ik dan 114 voor moeten worden, en dat klinkt wel erg ambitieus.
Niet genoeg
Bovendien: ook dat gaat waarschijnlijk niet genoeg zijn, als ik naar mezelf kijk. Mijn stapel te lezen boeken groeit alleen maar. Ik heb nog allerlei vaardigheden die ik me wil eigen maken in dit leven. Écht goed basgitaar leren spelen, om maar wat te noemen. En ik ben natuurlijk razend benieuwd naar wat de toekomst gaat brengen.
Dus nee, zelfs als ik het onvoorstelbare geluk heb om in perfecte gezondheid het jaar 2092 te bereiken, zal ik niet klaar zijn met dit leven, gok ik. Maar liever dat dan op mijn tachtigste om te kiepen – of nog eerder.
Je zou dan verwachten dat ik alles in het werk stel om zo lang mogelijk te leven, maar dat valt tegen. Het zou bijvoorbeeld absoluut beter zijn als ik niet meer zou bezwijken voor de snackbar op het station en ‘s avonds wat vaker van de chips af bleef. Waarom doe ik dat dan niet gewoon?
Kroketten en chips
Het antwoord is dat mijn verlangen naar een lang leven in goede gezondheid wordt tegengewerkt door de evolutietheorie. Sowieso is die er helemaal niet op ingesteld om me 114 te laten worden. Die zorgt er alleen maar voor dat ik lang genoeg leef om me voort te planten. “Wat er na ons vijftigste met ons gebeurt, zal de evolutie een zorg zijn”, zoals Hidde Tangerman het zo treffend zegt in zijn artikel.
Maar het is nog erger. Diezelfde evolutie heeft ons namelijk ook behept met een verlangen naar zoet, zout en vet eten, want ooit vergrootte dat onze overlevingskansen. En daardoor kan ik nu niet van de kroketten en de chips af blijven, met alle gevolgen van dien.
Formidabele tegenstander
Het is dus niet zo gek dat mijn gedrag niet aansluit bij mijn wensen, met zo’n formidabele tegenstander als Darwin. Maar toch: die stapel te lezen boeken staart me weer aan, net als die basgitaar die eindelijk eens behoorlijk wil worden bespeeld. En dus neem ik me weer eens voor om zo veel mogelijk gezonde jaren uit dit leven te persen.
Tevergeefs waarschijnlijk. Maar in afwachting van een of andere briljante medische doorbraak die ouderdom ‘geneest’ is het nu eenmaal het enige wat ik zelf kan proberen.
Deze redactionele column verscheen ook in KIJK 9/2016.
Beeld: Eric de Klein