Deze maand duikt KIJK-journalist Hidde Tangerman in de wereld van de gezichtsherkenning. Een nuttige technologie, maar wel eentje met twee… eh… gezichten.
Opmerkelijk genoeg wordt er al sinds de jaren zestig aan gewerkt. De eerste biometrische stappen zijn destijds gezet door een driekoppig team van Amerikaanse wiskundigen en computerwetenschappers: Woody Bledsoe, Helen Chan Wolf en Charles Bisson. In 1964 gebruikten ze een database van mug shots (politiefoto’s van verdachten) om een computer gezichtsherkenning bij te brengen.
Dat bleek niet zo eenvoudig. Bledsoe verzuchtte dat het onderzoek bemoeilijkt werd door de grote variatie in hoofdrotatie, de hoek, de belichting, de gelaatsuitdrukking en de mate van veroudering. Er kwam dus heel wat tijdrovend mensenwerk aan te pas om de juiste gezichten uit een bestand te kunnen peuren.
Smoelwerken
Inmiddels hebben facial recognition-systemen zulke grote stappen gemaakt dat Bledsoe’s problemen grotendeel zijn opgelost. Computers laten zich niet meer van de wijs brengen door onderbelichte foto’s of afwijkende hoeken, en ze kunnen zelfs door baarden en bivakmutsen heen kijken.
Een andere reden dat deze techniek nu zo’n hoge vlucht neemt, is dat er van steeds meer mensen foto’s op het internet rondzwerven. Sociale media, websites en clouddiensten staan vol smoelwerken. Het maakt de weg vrij voor een biometrische toekomst, maar gezichtsherkenning heeft ook een schaduwkant met, zo valt in het artikel van Hidde te lezen, gevaarlijke aspecten.
Betalen met je gezicht
Voor ons betekent het, afgezien van enkele privacy-vraagstukken, een toekomst zonder wachtwoorden en pasjes. Zelf heb ik onlangs een forse stap gezet naar een pasjesloos leven door een hele zooi van die portemonnee-opdikkende plastic plaatjes digitaal onder te brengen in de erg handige Stocard-app. Zelfs die van de plaatselijke wereldbakker, de bouwmarkt en de Welkoop zitten er tegenwoordig in.
Ik moet nog wel steeds mijn smartphone pakken, mijn vingerafdruk scannen om de vergrendeling eraf te halen en het schermpje naar de kassamedewerker draaien, zodat die de boel kan scannen… maar het is vooruitgang. Wat mij betreft gaat op den duur ook die app eruit. Dan wandel ik gewoon met de benodigde spullen naar buiten en reken ik af doordat het systeem bij de uitgang mijn gezicht herkent. Maar ik woon dan ook niet in een eng land waar de prijs voor biometrisch gemak heel hoog kan zijn.
Deze redactioneel staat ook in KIJK 2/2019.
Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Bestel dan hier ons nieuwste nummer. Abonnee worden? Dat kan hier!
