Chinese onderzoekers hebben een methode getest die beschadigd tandglazuur zou herstellen.
Ieder halfjaar – idealiter – liggen we weer in de tandartsstoel, hopend dat we geen cariës hebben. De gaatjes ontstaan als er tandplaque op de tanden en kiezen achterblijft en bacteriën de koolhydraten en suikers die we in onze mond stoppen, omzetten in zuren. Deze zuren tasten het glazuur aan. En hoewel tandglazuur keihard gemineraliseerd weefsel is, weet het zichzelf niet te herstellen.
Dit probleem doet zich ook voor bij tanderosie – een soort slijtage van de tanden. Daar verdwijnt laagje voor laagje het glazuur. Onderzoekers van de Zhejian University en Xiamen University hebben een methode ontwikkeld om dit probleem te tackelen.
Lees ook:
Kleine clusters
Het gaat om een gel die een glazuurachtig laagje aanlegt over de beschadigde tand. Het goedje bestaat uit heel kleine clusters (1,5 nanometer in diameter) van calciumfosfaat – een belangrijk ingrediënt van natuurlijk tandglazuur. Deze clusters klonteren niet samen doordat de wetenschappers het mixen met de organische verbinding Tri-ethylamine (TEA).
Om de gel te testen, brachten de onderzoekers het eerst aan op hydroxyapatiet, een materiaal dat veel overeenkomsten vertoont met menselijk tandglazuur. Hierop bleek het goedje het prima te doen; de clusters vermengden zich met het hydroxyapatiet en vormden samen een hard laagje. Volgens de wetenschappers is dit andere onderzoeksteams niet goed gelukt, omdat ze de clusters te groot maakten, zo valt te lezen in het vakblad Science Advances.
Het team testte de gel eveneens op de tanden van mensen – die inmiddels niet meer in hun mond zaten. Ze behandelden de tanden met zuur, zodat het glazuur werd aangetast. Vervolgens brachten ze de gel aan en lieten het goedje 48 uur zitten. Na dit tijdsbestek bleek er ook hier een laagje op te zijn ontstaan van 2,7 micrometer.
Gezondheidsrisico’s?
Klinkt veelbelovend, maar we houden een slag om de arm. Niet alleen omdat er meerdere van deze beloftes op tandheelkundig gebied worden gedaan waar we later weinig meer van horen, maar ook om praktische redenen. “Een laagje van 2 tot 3 micrometer in 48 uur… dat is niet echt effectief”, zo laat Marie-Charlotte Huysmans, hoogleraar cariologie en endodontologie aan de Radboud Universiteit, desgewenst weten. “Waarschijnlijk hebben de onderzoekers door hun voorbehandeling met fosforzuur al meer dan dat weggehaald.”
Maar dat is niet het grootste probleem volgens Huysmans: “In het model was geen aanwezigheid van speeksel, met zijn vele proteïnen. Enkele daarvan zijn erg goed in het voorkomen van mineralisatie (zodat onze tanden niet continu dikker worden). Dus of ditzelfde effect ooit in de mond kan worden bereikt, is de vraag.”
Verder ontstond er discussie over het gebruik van TEA, want dit kan gezondheidsrisico’s met zich meebrengen. De onderzoekers geven in Science Advances aan dat er heel weinig TEA wordt gebruikt én dat ze op zoek zijn naar een alternatief. De wetenschappers werken dus nog hard aan de gel. We hopen binnen een paar jaar toch van ze te horen.
Bronnen: Science Advances, The Guardian
Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK!