Met deze snelheid zou je volgens de ingenieurs de complete Netflix-bibliotheek in minder dan een seconde kunnen downloaden.
In mei schreven we hoe Australische ingenieurs het voor elkaar speelden om 44,2 terabits per seconde aan data via een glasvezelkabel te versturen. Het was de snelste dataoverdracht tot toen toe. Maar dat records er zijn om verbroken te worden, blijkt maar uit het werk van onderzoekers aan de University College London. Met nieuwe methoden bereikten ze een internetsnelheid van maar liefst 178 Tb/s, ofwel 1.780.000 Gb/s. Dat zou genoeg zijn om alle films en series op Netflix in nog geen seconde te downloaden.
Lees ook: Dataoverdracht van 44,2 terabits/seconde bereikt
Snel, sneller, snelst
Indrukwekkender nog, zo schrijven de onderzoekers, is dat het met deze snelheid minder dan een uur zou duren om ’s werelds eerste foto van een zwart gat te downloaden. Die was zacht gezegd gigantisch: de data ervoor was dusdanig dat er een halve ton aan harddrives en een vliegtuig – voor het vervoer ervan – aan te pas kwam.
Het moge duidelijk zijn, maar de internetsnelheid van ons gewone consument komt er niet eens een beetje bij in de buurt. Een van de hoogste snelheden is die van Google Fiber, is 1 gigabit per seconde (Gb/s) klokt. Het Amerikaanse Energy Sciences Network kan zelfs de 400 Gb/s aantikken, maar dergelijke snelheden zijn gereserveerd voor organisaties als de NASA.
Meer ‘ruimte’
Om deze snelheden te bereiken, creëerden de ingenieurs als het ware meer ‘ruimte’ voor informatie om zich door de bestaande infrastructuur van glasvezelkabels te bewegen. Het gros van deze vezels heeft een bandbreedte – de maat voor de capaciteit van een internetverbinding – van tot zo’n 4,5 terahertz (THz), met uitschieters naar 9 THz. Het team wist dat naar 16,8 THz te verhogen.
Het team combineerde verschillende versterkingstechnieken om het signaal over deze hogere bandbreedte ‘voort te duwen’. De snelheid schroefden ze omhoog middels nieuwe, zogenaamde Geometric Shaping (GS) constellations. Dit zijn patronen van signaalcombinaties die de golflengten (lees: de fase, helderheid en polarisatie ervan) zo aanpassen dat er meer informatie in het licht dat door de glasvezelkabels schiet, gestopt kan worden – zonder dat de golflengten elkaar verstoren.
Omdat het systeem gebruik maakt van de huidige infrastructuur, zou het volgens de onderzoekers in de toekomst ‘relatief eenvoudig’ op grotere schaal uitgerold kunnen worden. Anders gezegd: het vervangen van kilometers en kilometers glasvezelkabels is voor de implementatie van het razendsnelle internet niet nodig. Wel moeten de versterkers geupgrade, vervangen dan wel aangelegd worden. Desalniettemin een monsterklus dus.
Bronnen: IEEE Photonics Technology Letters, University College London, New Atlas