In vijftig jaar naar de Ster van Barnard, een rode dwerg op 5,9 lichtjaar van de aarde; dat was het idee achter Project Daedalus waar de British Interplanetary Society zich tussen 1973 en 1978 in vastbeet. Het ruimtevaartuig zou moeten voortgestuwd door een combinatie van kernfusie en kernexplosies.

Het doel van het door NASA gesponsorde Project Longshot (1987) was vergelijkbaar met dat van Daedalus: een onbemande sonde diep de ruimte in sturen, in dit geval naar het sterrenstelsel Alpha Centauri. Anders dan bij Daedalus was de aandrijving niet gebaseerd op kernfusie, maar op kernsplijting. De reis zou ongeveer honderd jaar duren.

Antimaterie gebruiken om kernsplijting- én fusie op te wekken. Dat was het principe achter AIM-Star, een experimenteel project van de Pennsylvania State University uit de jaren negentig. Beoogde kruissnelheid: 960 kilometer per seconde. Helaas is voor deze technologie meer antimaterie nodig dan de mens vooralsnog kan maken.