Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK!
100.000 simulaties wijzen uit dat wij, en elk levend wezen op aarde, extreem veel geluk hebben gehad.
Ja, supervulkanen. Ja, aardbevingen. Ja, inslaande meteorieten waarvan er eentje 66 miljoen jaar geleden 75 procent van al het leven op aarde vernietigde… De aarde kreeg er de afgelopen miljarden jaren allemaal mee te maken. Maar toch kon leven zich op een of andere manier ontwikkelen. En als we een Britse professor mogen geloven, is dat een gevalletje pure mazzel.
Lees ook:
Het raadsel aarde
Die professor is Toby Tyrrell van de Universiteit van Southampton. Hij probeerde met simulaties te achterhalen hoe de planeet dat voor elkaar heeft gekregen en in welke mate geluk daarbij een rol heeft gespeeld.
Tyrrell: “Het continue, stabiele en bewoonbare klimaat op aarde is nogal een raadsel. Onze buren, Mars en Venus, hebben geen leefbare temperaturen. De aarde heeft tegenwoordig niet alleen een bewoonbare temperatuur, maar slaagde er ook in om deze drie tot vier miljard jaar lang te behouden. En dat is buitengewoon lang.”
Natuurrampen
Om te onderzoeken hoe dat kan, modelleerde Tyrrell met behulp van de Iridis supercomputer 100.000 digitale werelden met allemaal net iets andere eigenschappen. Vervolgens liet hij op elke planeet op een willekeurige tijd honderd ‘klimaatveranderende’ natuurrampen los en berekende Iridis wat dat voor gevolgen zou hebben voor de leefbaarheid.
Uit het onderzoek bleek dat maar 8710 planeten (zo’n 9 procent) van de 100.000 werelden er tijdens die honderd gesimuleerde rampen meer dan één keer in slaagden om drie miljard jaar lang levensvatbaar te blijven. En van die 100.000 planeten was er maar eentje die na alle honderd rampen nog geschikt was voor leven.
Mooi geluk
“Het onderzoek toont aan dat het feit dat de aarde zo lang geschikt is gebleven voor leven, op z’n minst gedeeltelijk te danken is aan geluk”, legt Tyrrell uit. “Als bijvoorbeeld een iets grotere asteroïde de aarde had geraakt, of dat op een ander moment had gedaan, zou de aarde misschien helemaal niet meer bewoonbaar zijn geweest.”
Bronnen: Communications Earth & Environment, Universiteit van Southampton, New Atlas
Beeld: Universiteit van Southampton