Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK!
Zelden dondert een eekhoorn uit een boom. De beestjes kunnen namelijk als geen ander inschatten hoe ze moeten springen om op hun pootjes terecht te komen.
Eekhoorns zijn acrobaten van de bovenste plank. Moeiteloos hoppen ze razendsnel door boomtoppen. In de hoop te ontrafelen hoe de kleine zoogdieren weten of en hoe ze een sprong tot een succesvol eind kunnen brengen, nam een team Amerikaanse biologen de springkunsten van de zwarte eekhoorn onder de loep. Daar lijkt naast aangeboden behendigheid ook een indrukwekkend staaltje inschattings- en leervermogen aan te pas te komen, zo schrijven de onderzoekers in vakblad Science.
Lees ook:
Waaghalzerij
De biologen, verbonden aan de UC Berkeley, vonden het onderwerp van hun onderzoek (lees: de eekhoorns) vlakbij de campus van de universiteit. De eekhoornsoort in kwestie is de zwarte eekhoorn, ook wel de Amerikaanse vosseneekhoorn (Sciurus niger) genoemd. Ze komen van nature voor in Noord-Amerika.
Gewapend met een scala ‘klim- en klautertoestellen’, hogesnelheidscamera’s en zakken vol pinda’s brachten de onderzoekers de springkunsten van de eekhoorns in beeld: van de duik vanaf het ‘lanceerplatform’ tot de triomfantelijke vondst van de lonkende snack aan de overkant.
Van A naar B
Om de tactieken van de waaghalzen bloot te leggen, lieten de onderzoekers de eekhoorns verschillende sprongen maken. Niet alleen over verschillende afstanden, maar ook met verschillende ‘lanceer- en landplatformen’: van heel stevige, tot ’takjes’ die met kleine stap van de eekhoorn al gevaarlijk naar beneden afbogen.
De sprongen, vastgelegd met hoge snelheidscamera’s, werden vervolgens door de onderzoekers onder de loep genomen. Wat bleek: heel snel, na slechts een handvol pogingen wisten de knaagdieren de sprongen al perfect te maken. Tijdens de eerste pogingen bereikten de eekhoorns de overkant overigens wel, maar niet altijd even netjes.
‘Parkour-meesters’
“Als de eekhoorns een sprong maken, beslissen ze het startpunt aan de hand van de stabiliteit van de takken en de afstand die ze moeten overbruggen”, legt coauteur Nathaniel Hunt uit. “Wanneer ze een nieuwe situatie tegenkomen, leren ze binnen een paar pogingen al hoe ze de sprong moeten aanpassen.’
Hoe steviger de ‘starttak’, hoe verder de eekhoorns erop durfden te lopen voor ze de sprong naar de overkant waagden. Andersom bleken de dieren veel voorzichtiger op slappere takjes. Daar maakten ze de sprong veel eerder.
Een bijzonder leuke – en voor de onderzoekers onverwachte – truc die de eekhoorns voor de ‘perfecte sprong’ gebruikten, is het aantikken van de muur. Met die parkour-move kunnen de kleine acrobaten hun lijf tijdens de sprong draaien en hun snelheid aanpassen.
Cruciale klauwtjes
Ook al waren ze niet allemaal het Olympisch goud waardig, alle sprongen werden tijdens het onderzoek gehaald. Dat hebben de beestjes volgens de biologen te danken aan hun razend scherpe klauwen. Als de voor- of achterpoten de overkant maar halen, zo schrijft het team, dan kunnen de eekhoorns zich optrekken.
Behalve meer inzicht in (het gedrag van) de gewiekste knaagdieren, hopen de biologen met het onderzoek ook bij de dragen aan nieuwe ontwikkelingen binnen de robotica. De kennis zou helpen behendigere robots te ontwikkelen die flexibel ingezet zou kunnen worden op verschillende landschappen.
Bronnen: Science, EurekAlert!1, 2
Beeld: Roxanne Makasdjian en Jeremy Snowden/ UC Berkeley