In de uitgestrekte lege ‘holtes’ tussen de kolossale, langgerekte superclusters in het heelal zijn eenzame, geïsoleerde sterrenstelsels ontdekt.

Eind jaren negentig ontdekte ruimtetelescoop Hubble intergalactische sterren: sterren die geen deel uitmaken van sterrenstelsels, maar zich in de leegte daartussen bevinden. Die zijn vermoedelijk door zwaartekrachtstoringen uit hun oorspronkelijke stelsels weggeslingerd.

Met infraroodtelescopen en via metingen aan hun zwaartekrachtlenswerking (waarbij ze door hun zwaartekracht het licht van verder weg gelegen sterren tijdelijk versterken) zijn er de laatste jaren steeds meer op drift geraakte planeten gevonden. Die bewegen dus niet rond een ster, maar koersen door de koude interstellaire ruimte.

Ook een Planeetmaan kan een ‘eigen leven’ gaan leiden wanneer hij door zwaartekrachtstoringen uit zijn baan wordt gestoten. Zulke ex-manen die hun eigen baan rond de zon beschrijven, worden ploonets genoemd (van moon en planet). Het omgekeerde komt overigens ook voor: de Neptunusmaan Triton (zie foto) was oorspronkelijk een ijzige dwergplaneet in een baan om de zon.