Een tikfout in een webadres en je hebt een error 404 aan je broek: pagina niet gevonden. Over vijf bijzondere foutcodes en andere onzichtbare boodschappen in het world wide web.

Wie in zijn browser naar een website gaat, seint aan de lopende band codes over en weer met de server waar de site (hopelijk) te vinden is. Die codes zijn vastgelegd in HTTP, het Hyper Text Transfer Protocol dat het dataverkeer op het world wide web in goede banen leidt. Meestal gaat zo’n webbezoek meteen goed en zie je niet eens dat je browser de boodschap 200 (“OK”) krijgt; die laat meteen de opgevraagde pagina zien. Alle codes in de 200-reeks zijn zulke bevestigingen.

Maar de server kan lang niet altijd je verzoek meteen afhandelen. Zo krijg je bijvoorbeeld een 301 Moved permanently voor je kiezen als een opgevraagde pagina permanent verhuisd is. En in de 400-reeks zitten wel heel specifieke boodschappen voor wanneer je als gebruiker een verkeerd verzoek doet. KIJK somt vijf voorbeelden van bijzondere HTTP-statuscodes voor je op.

Lees ook:

• Vijf rare eenheden voor fans van pints en inches
• Dit zijn de meest gebruikte wachtwoorden van 2021

402: Payment required

De HTTP-code 402 staat alvast gereserveerd als voorbereiding op een mogelijke toekomst van het internet; microbetalingen om een pagina op te kunnen vragen. Kranten en andere media lossen dat tegenwoordig liever op met een betaalmuur waar je als bezoeker mee te maken krijgt. Toch wordt 402 al zo nu en dan ingezet, bijvoorbeeld als gebruikers van Google’s API (software-interface) te veel verzoeken indienen of als een Shopify-klant zijn abonnement nog niet heeft betaald.

418: I’m a teapot

Dat webbouwers een (vrij specifiek) gevoel voor humor hebben, blijkt wel uit code 418, die “ik ben een theepot” betekent. De foutcode is gereserveerd voor het geval dat een theepot het verzoek krijgt om geen thee maar koffie te schenken, een iets andere manier om “niet mijn taak” te zeggen. Deze code is in 1998 toegevoegd aan HTTP als 1-aprilgrap. Hij staat nog steeds in de boeken, al gebruikt niemand hem in het echt. Google is er – natuurlijk – op voorbereid dat je deze code toch uitprobeert.

420: Enhance your calm

Anders gezegd: chill even en vraag wat minder vaak informatie op. Officieel staat 420 niet in de lijst van HTTP-statuscodes, maar wel in de set van extra boodschappen die sommige bedrijven erop nahouden – in dit geval Twitter. Dat bedrijf zet 420 in als een gebruiker in korte tijd te veel verzoeken op de server doet, zoals zoekopdrachten of geautomatiseerde tweets. Een digitale time-out dus, voor onder andere hyperactieve spamaccounts.

451: Unavailable for legal reasons

Ook als je niet thuis bent in computercodes komt 451 je wellicht bekend voor. Deze code zegt dat opgevraagde informatie vanwege overheidsregels niet gestuurd mag worden: een verwijzing naar de censuur in Ray Bradbury’s dystopische boek Fahrenheit 451 uit 1953. Daarin zijn boeken verboden en worden ze verbrand. Bradbury haalde het idee uit de boekverbrandingen die de Nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog uitvoerden.

Opmerkelijk is dat 451 soms echt gebruikt wordt, bijvoorbeeld bij pagina’s die onder copyright-, privacyregels of blasfemiewetten vallen. Er zijn natuurlijk vergelijkbare codes om aan te geven dat de gebruiker de opgevraagde informatie niet krijgt , maar die betekenen “heb ik wel, maar krijg jij niet”. Bijvoorbeeld voor als een gebruiker informatie vraagt die is afgeschermd met een wachtwoord.

Volgens het HTTP-codeboek spreekt een partij die 451 verzendt zich er niet over uit of die de informatie wel of niet in bezit heeft. Dat zou in theorie bescherming moeten bieden in het geval dat de server die informatie niet eens mag hebben, bijvoorbeeld in het geval van censuur of staatsgeheim. De server zegt in feite “zelfs als ik die informatie zou hebben, zou ik die niet mogen laten zien”.

Terry Pratchett

Toen fantasyschrijver Sir Terry Pratchett in 2015 overleed, waren fans over de hele wereld aangeslagen. Al snel kwamen handige fans met XClacksOverhead, een manier om de naam van hun idool levend te houden door die te verstoppen in de basisstructuur van websites. Met plugins voor je browser en website kun je zelf kijken of een website zo’n hommage aan de schrijver bevat.

Het idee voor XClacksOverhead komt rechtstreeks uit Pratchetts boek Going Postal, waarin een middeleeuws postgilde een soort internet avant la lettre uitvindt door berichten te versturen met lichtsignalen. De bedieners van die Clacks laten ’s nachts automatisch de namen van overleden collega’s door hun netwerk reizen. Zo lang je naam rondgaat, ben je tenslotte niet vergeten.

Beeld: 123RF

Ben je geïnteresseerd in de wereld van wetenschap & technologie en wil je hier graag meer over lezen? Word dan lid van KIJK!