Het is bekend dat de bio-industrie een hoop schadelijke uitlaatgassen produceert. Wetenschappers willen nu kleine apparaatjes in magen van koeien plaatsen om klimaatbedreigende scheten en boeren te reduceren.
Winderige en boerende koeien zijn een serieus probleem voor het wereldwijde broeikaseffect. Maar met het oog op de voedselbehoeftes van de mens nemen we de geproduceerde methaangassen van miljoenen runderen meestal op de koop toe. Desondanks valt er op milieugebied een hoop te winnen. De ene koe heeft immers niet zoveel last van opborrelende gassen dan de andere koe. Door draadloze ‘onderzeeërtjes’ in magen van runderen te plaatsen, willen onderzoekers nu de vieze van de niet zo vieze koeien onderscheiden.
Gassnuivende mini-onderzeeër
Door het fokken van dieren die weinig uitlaatgassen produceren en kleine toepassingen in landbouwtechnieken, kunnen de emissies met 50 procent verlaagd worden, aldus Chris McSweeney van het National Research Flagship Sustainable Agriculture in Australië. Het probleem is echter om de grootste smeerpijpen eruit te vissen.
Wetenschappers ontwikkelden daarom een ‘gassnuivende mini-onderzeeër’ die zonder problemen in een maag van een koe kan bivakkeren. De onderzeeër is bedekt met een speciaal membraan waardoor hij kan overleven in de barre omstandigheden van een koeienmaag. Uiteindelijk is het plan om hele weilanden met koeien van deze apparaatjes te voorzien en zo een draadloos netwerk te realiseren.
Infraroodsensors
Gedurende enkele weken verblijven de mini-onderzeeërs dan in verschillende koeienmagen en meten ze de gasconcentraties met behulp van infraroodsensors. Bij het bereiken van de pens, een van de voormagen bij herkauwers waar het meeste gas wordt geproduceerd, vouwen de apparaatjes twee vleugels uit. Hierdoor blijven ze op die plek steken.
Met de toepassing van deze techniek hopen onderzoekers in de toekomst te voorspellen onder welke omstandigheden een koe de meeste gassen uitstoot. Als het blijkt te werken, stellen de makers boerderijen met een netwerk van ‘schone’ koeien voor. Hiermee kunnen boeren vervolgens controleren hoe winderig hun vee is en het voedselpatroon daarop aanpassen.
Bron: New Scientist