De NASA gaat volgend jaar een enorm zeil naar de ruimte brengen om te bekijken of zonneaandrijving werkt.
Over zonneaandrijving wordt al eeuwen nagedacht. In 1610 viel het de Duitse astronoom Johannes Kepler op dat de staart van een komeet altijd van de zon af gericht is en dat er dus een kracht moest zijn die daarvoor zorgde. En sciencefictionschrijver Arthur C. Clarke schreef al over zonnezeilen in zijn verhaal Sunjammer (1964), waarin de hoofdpersoon met dik 3000 kilometer per uur door de ruimte wordt gesleept. De naam voor het nieuwe zonnezeilproject van de NASA was dus snel gevonden: het Sunjammer-project.
Dat zonlicht stuwkracht kan leveren, werd bijvoorbeeld in 2010 al bewezen toen de Japanse ruimtevaartorganisatie JAXA het 200 vierkante meter groot scherm Ikaros naar Venus liet vliegen. Maar het Amerikaanse zeil wordt met 1200 vierkante meter veel groter en bovendien naar verhouding veel lichter.
Het totale pakket weegt slechts 32 kilo, is volgens de NASA zo groot als een wasmachine en kan met een Falcon 9-raket in een baan om de aarde worden gebracht. Als dat is gelukt, en het ultradunne zeil is uitgevouwen, gaat de NASA allerlei proeven uitvoeren om onder meer te bekijken hoe goed het is te besturen.
Het project moet duidelijk maken of zonnezeilen bijvoorbeeld geschikt zijn om vaartuigen heel diep te ruimte in te brengen of kunnen worden gebruikt voor bevoorradingsmissies naar Mars. Volgens de NASA zouden de zeilen ook kunnen worden ingezet om de meer dan achtduizend forse stukken ruimtepuin die in een baan om de aarde zweven, naar beneden te halen.
Beeld: NASA