Een man houdt tijdens een wandeling met zijn vrouw zijn tempo in, zo blijk uit onderzoek. Hoewel hij dan niet aan zijn optimale wandelsnelheid zit, heeft het misschien wel evolutionaire voordelen.
Er zijn weinig dingen romantischer dan twee geliefden die een lange strandwandeling maken. De rode zon zakt langzaam in het water, en hand in hand kuieren man en vrouw over het strand. Daarbij moet een van beiden zijn of haar snelheid aanpassen aan de ander. Wetenschappers hebben nu mogelijk een evolutionaire verklaring gevonden voor wat er dan precies gebeurt.
Vermoeiende wandeltocht
Iedereen heeft een andere optimale wandelsnelheid. Op het moment dat je op je optimale snelheid zit, heb je een minimaal energieverbruik tijdens je wandeling. Dit hangt onder andere samen met je lichaamsgewicht en de lengte van je benen. Wanneer twee mensen hand in hand lopen, kunnen ze niet allebei hun eigen optimale snelheid aanhouden, tenzij die snelheden toevallig gelijk zijn. Wie doet er dan water bij de wijn?
Uit onderzoek van de Universiteit van Seattle blijkt dat dit de man is: hij vertraagt zijn pas met 7 procent, terwijl de vrouw dicht bij haar optimale loopsnelheid blijft zitten. Tenminste, als die vrouw zijn partner is; zo niet, dan wijkt de man nauwelijks af van zijn optimale snelheid.
Homokoppels in voordeel
De wetenschappers suggereren dat het bovenstaande verschijnsel evolutionair is te verklaren. Op het moment dat de man zich aanpast aan het optimale wandeltempo van een vrouw waarmee hij een relatie heeft, houdt die laatste meer energie over voor de voortplanting en de baby.
Omdat de ideale loopsnelheid ook afhangt van sekse, hebben homoseksuele koppels een groot voordeel. Hun optimale snelheid ligt al dicht bij elkaar, dus daar is minimale aanpassing nodig. Voor de heteroseksuele man is de conclusie: that’s the price you pay for a romantic walk.
Beeld: AJ Batac/CC BY 2.0