De NASA stuurde begin jaren zeventig een aantal rovers naar de maan. Doen die het nog steeds?

Tijdens drie verschillende Apollo-missies in 1971 en 1972 ging er steeds een Lunar Roving Vehicle (LRV) naar de maan. Letterlijk.

De karretjes werden, samen met de astronauten, in opgevouwen toestand met behulp van van de Lunar Module op het maanoppervlak gezet en konden vervolgens in 20 minuten rijklaar worden gemaakt. De tweepersoons rovers waren bedoeld om de astronauten meer bewegingsvrijheid te geven, zodat ze in de beperkte tijd een groter deel van de maan konden onderzoeken.

Het chassis van de vrijwel gelijkwaardige LRV ‘s (2,3 meter breed en 3,1 meter lang, topsnelheid van 18 kilometer per uur) was gemaakt van lichtgewicht aluminiumlegering en dat zorgde ervoor dat de moon buggy’s op aarde 210 kilo en op de maan slechts 35 kilo wogen. De karretjes konden bovendien nog eens 490 aardse kilo’s aan maanstenen vervoeren.

Op de Nederlandse Wikipedia-pagina valt te lezen: “Alle drie maanwagens zijn bij terugkeer van de astronauten op het maanoppervlak blijven staan. Door de afwezigheid van weersinvloeden en menselijke activiteit, staan ze er thans nog net zo bij als ze begin jaren zeventig zijn achtergelaten. Als er ooit weer mensen terugkeren naar de maan met een verse maanwagenaccu, zijn ze direct klaar voor gebruik.”

Maar dat laatste is zeer de vraag. Op de plekken waar de rovers staan, varieert de temperatuur van grofweg 120 graden boven nul tot 120 graden onder nul. Bovendien zorgt de afwezigheid van een atmosfeer ervoor dat de maan continue en ongehinderd wordt ‘gebombardeerd’ door allerlei soorten straling en (micro)meteorieten. De kans dat de elektronica, de radiatoren voor de koeling van de batterijen en de vier elektromotoren – elk wiel werd apart aangedreven – die marteling veertig jaar lang hebben doorstaan, is klein.

Ook een vraag voor de rubriek ‘KIJK antwoordt’? Mail hem naar info@kijkmagazine.nl!

Beeld: NASA