KIJK-hoofdredacteur Vivianne Bendermacher legt uit waarom zij zichzelf nooit een ‘hoofdredactrice’ zal noemen.
Onlangs vond er op Twitter een discussie plaats over het voeren van vrouwelijke titels. Uit feministische hoek werd gesteld dat een vrouw in een directeursrol zichzelf directrice moet noemen om te benadrukken dat ook vrouwen topfuncties kunnen bekleden. Ook aan mij werd gevraagd: “Ben je hoofdredacteur of hoofdredactrice?”
Welnu: ik zal nooit een -trice of -resse zijn. Ik hanteer de mannelijke vorm. Omdat mijn vrouw-zijn geen enkele rol speelt in het al dan niet goed uitvoeren van mijn functie. Of, zo je wilt, ik word graag beoordeeld op inhoud en niet op aanwezigheid van borsten.
Ik voel me dan ook slecht op mijn gemak bij de vele goedbedoelde clubs en prijzenfestijnen die de ‘beste vrouwen’ uit een vakgebied een hart onder de riem willen steken. Want hoewel ze sympathiek aandacht vragen voor de mindere carrièrekansen voor dames, benadrukken ze ook dat het blijkbaar extra bijzonder is om als vrouw een prestatie neer te zetten. Het is als de veelgehoorde loftuitingen voor filmproducties uit eigen land: “Hij was heel goed! Nou ja, voor een Nederlandse film dan, hè…”
Ook rondom ons evenement KIJK Live! krijg ik regelmatig de vraag waarom er tot nu toe alleen mannelijke wetenschappers op het podium verschenen. Waarom doen we niet méér ons best om vrouwen aan de line-up toe te voegen? Nogmaals: omdat het om de inhoud draait, niet om het extra X-chromosoom. Als de meest geschikte spreker in een vakgebied een man is, zie ik geen noodzaak om te zoeken naar de minder voor de hand liggende vrouw.
Juist het achterwege laten van positieve discriminatie is het grootste compliment dat je vrouwen kunt maken. Maar het feit dat dat zoveel uitleg behoeft, wil wel zeggen dat die gelijkheid, die ik graag als vanzelfsprekend zie, dat nog zeker niet is.
In het artikel ‘Mannen en vrouwen: ze lijken steeds meer op elkaar’ in KIJK 2/2014 komt journalist Asha ten Broeke met een ontluisterende conclusie. Hoewel de verschillen tussen de seksen volgens de wetenschap kleiner zijn dan ooit, neemt de kloof tussen beide alleen maar toe. Juist mensen met een topfunctie kunnen het goede voorbeeld geven; dat begint met een simpele handtekening. Want wie gelijkheid nastreeft, doet er goed aan het verschil niet te benadrukken.
Deze column vind je ook in KIJK 2/2014.
Beeld: Studio 5982