Elke zondag op de KIJK-site: een legendarische gebeurtenis of een opmerkelijk vliegtuig uit de luchtvaartgeschiedenis. Deze keer: de bizarre vlucht van Douglas Corrigan.

De Amerikaan Douglas Corrigan werkte al jaren als monteur voor de Ryan Aeronautical Company in San Diego. Met heel veel plezier. Hij had bijvoorbeeld aan de Ryan NYP ‘Spirit of St. Louis’ mogen werken, die in de fabriek compleet werd aangepast zodat Charles Lindbergh ermee in 1927 solo de Atlantische Oceaan over kon steken. Corrigan zag dat als een enorme prestatie en sindsdien was Lindbergh zijn held. Hij wilde niets liever dan die vlucht van New York naar Parijs zelf ook eens maken.

En dus kocht Corrigan in 1933 voor 310 dollar een negen jaar oude Curtiss Robin. De oorspronkelijke motor van 90 pk (67 kW) verving hij door een Curtiss OX-5 van 165 pk (123 kW). Bovendien had hij het toestel uitgerust met extra brandstoftanks die het vliegtuig, als ze waren volgetankt, eigenlijk 500 kilo te zwaar zouden maken. Maar dankzij die extra brandstoftanks kon de Curtiss met een kruissnelheid van zo’n 160 kilometer per uur maar liefst dertig uur lang in de lucht blijven.

Twee jaar later vond Corrigan dat hij en zijn toestel klaar waren voor de trans-Atlantische vlucht. Maar het verzoek van de enthousiaste, 31-jarige vlieger/monteur om de overtocht te mogen maken, werd keer op keer afgewezen. Het Bureau of Air Commerce vond dat de Curtiss veel te oud en te gammel was om de barre tocht over de oceaan te kunnen volbrengen. En men was sowieso niet zo happig om toestemming te verlenen aan dit soort hachelijke ondernemingen nadat ene Amelia Earhart een jaar eerder, tijdens een poging om de wereld rond te vliegen, spoorloos was verdwenen,

Dus koos Corrigan na jaren van smeken en onderhandelen voor de next best thing, een non-stopvlucht van Californië naar New York en dan terug. Hij voerde nog een laatste reparatie aan de motor uit (waarmee het totaal aan reparaties aan het oude beestje op 900 dollar kwam) en steeg op 9 juli 1938 op.

Het eerste deel van de in totaal 8000 kilometer lange vlucht verliep, afgezien van een klein lek in een van de brandstoftanks, zonder problemen. Corrigan had uitgerekend dat hij ruim voldoende brandstof over zou hebben, maar dat viel tegen. Bij de landing op Floyd Bennett Field in New York, 27 uur na zijn vertrek uit Californië, had hij nog maar 15 liter, genoeg voor slechts twintig minuten vliegen. Maar goed, hij had het gered, zijn vlucht haalde de krant en Corrigan mocht zelfs op televisie over zijn avontuur vertellen.

Vijgen en chocola

Een week later, op 17 juli 1938, toen iedereen hem alweer zo’n beetje was vergeten, begon de piloot aan de terugvlucht. Op wat hoge mist na was het weer goed en Corrigan kreeg uiteindelijk toestemming om vroeg in de morgen te vertrekken. Hij nam 94 liter water, twee doosjes vijgen en wat chocoladerepen mee.

Toen zijn toestel eenmaal was volgetankt, keek hij naar de windzak. Omdat hij zelf mocht bepalen welke baan hij ging gebruiken, koos hij voor de langste, want met volle tanks had hij wel een kleine kilometer nodig om van de grond te komen.

Hij gaf gas en even later hobbelde de Curtiss over de startbaan en koos in westelijke richting, over Long Island, het luchtruim. Op 150 meter hoogte kon hij vanwege de mist de grond al niet meer zien. Terwijl hij de lange draai naar het oosten maakte, spiekte hij even op zijn kompas om de richting te checken. Hij zag meteen dat er iets niet goed zat. Op een of andere manier was de vloeistof uit het kompas gelopen, zodat het ding volledig nutteloos was. Maar gelukkig was de Curtiss voor dit soort gevallen uitgerust met een tweede kompas, op de vloer, bij de voeten van de vlieger. Hij kon de draai naar het oosten gewoon aanhouden totdat het kompas in de juiste richting wees.

Hoewel de mist niet overal even dicht was, kon Corrigan toch geen herkenningspunten op de grond ontdekken. Maar tussen de mistflarden door zag het grondpersoneel met stijgende verbazing dat het toestel een complete draai maakte. De piloot ging helemaal de verkeerde kant op, in de richting van de bijna onmetelijk grote Atlantische Oceaan.

2700 kilometer aan oceaan

Twee uur later vloog het toestel op een kleine 1000 meter hoogte boven de wolken en door een gaatje in het dek zag Corrigan een stad liggen. Hij vermoedde dat het Baltimore was, maar bij goed zicht was hem ongetwijfeld opgevallen dat de stad beneden hem geen zeekust had en dat er dus iets aan de hand was. Wat hij in werkelijkheid zag, was Boston.

De jonge piloot vloog bovendien tussen twee wolkenlagen in, zodat hij ook aan de inmiddels opgekomen zon niet kon zien dat hij de verkeerde kant op vloog. Terwijl hij dacht dat hij over Kentucky vloog, was hij in werkelijkheid boven New Brunswick, een plaats op dik 1200 kilometer van New York. En zo kachelde hij door, uur na uur, kilometer naar kilometer. Hij liet Newfoundland achter zich en had uiteindelijk alleen nog maar 2700 kilometer aan oceaan voor de propeller.

Op dat moment merkte hij dat hij wel erg koude voeten kreeg en toen hij naar beneden keek, zag hij dat het lek in de brandstoftank groter was geworden en er benzine in de cockpit sijpelde. Zijn schoenen waren doorweekt en er stond minstens een centimeter of 2 aan brandstof op de bodemplaat van de cockpit.

Omdat de extra tanks geen brandstofmeter hadden, kon Corrigan niet inschatten hoeveel benzine hij nog had. Maar erger nog was de angst dat het vliegtuig op elk moment in de fik kon vliegen. De cockpit was van hout en als de benzine op de gloeiend hete uitlaat zou lekken, was de ramp niet te overzien. En dus rommelde Corrigan in zijn gereedschapskistje en vond een schroevendraaier waarmee hij op de veiligste plek een gat in de vloer prikte, zodat de brandstof weg kon stromen.

Weer een paar uur later, terwijl hij nog steeds tussen een soort sandwich van wolken vloog, zag  in hij de verte dreigende onweersbuien opdoemen. Omdat hij niet precies wist hoeveel brandstof hij was kwijtgeraakt, durfde Corrigan niet van zijn koers af te wijken. Kort daarna zat hij er dus midden in en zag door de raampjes van de cockpit hoe het regenwater op zijn vleugels in ijs veranderde. Tegenwoordig zijn vliegtuigen vaak uitgerust met fijne systemen om ijsvorming op de vleugels tegen te gaan. Maar het de-icing-systeem op de Curtiss Robin bestond uit een 2,5 meter lange stok waarmee de piloot via de cockpitraampjes het ijs eraf kon meppen.

Grote schrik

Omdat Corrigan bang was dat ook zijn instrumenten zouden bevriezen, besloot hij lager te gaan vliegen en hoopte hij maar dat hij niet tegen een van de berghellingen ten noorden van El Paso zou kletteren. Hij drukte zijn stick naar voren, dook naar 1000 meter hoogte en kwam toen voor het eerst onder het wolkendek uit. Tot zijn grote schrik zag hij niet de bergen van El Paso, maar heel veel water.

Het eerste wat hij dacht, was dat hij in een recordtijd de hele VS over was gestoken en boven de Grote Oceaan vloog. Hij keek achter zich of hij ergens de Californische kust kon ontdekken, maar zag niks. Even overwoog hij om het toestel te keren. Hij bukte voorover om nog een keer goed op het reservekompasje bij zijn voeten te kijken en zag tot zijn grote schrik dat hij een klassieke blunder had begaan. Hij had de verkeerde punt van de kompasnaald aangehouden en was meer dan 26 uur lang totaal de verkeerde kant op gevlogen.

De enige kans die hij had, was door te vliegen in de hoop dat hij uiteindelijk Ierland zou kunnen bereiken. Een uur later zag hij tot zijn grote opluchting eindelijk een groene kust opdoemen en hij tuurde naar een vliegveld waar hij zijn toestel aan de grond zou kunnen zetten.

Maar dat viel tegen. Nog eens drie kwartier later doemde er opnieuw een grote waterplas op en Corrigan realiseerde zich dat hij heel Ierland over was gevlogen. Hij moest aan de grond zien te komen en draaide zijn toestel naar het westen. Die koers bracht hem uiteindelijk boven Dublin en het vliegveld Baldonnel, waar hij een keurige landing uitvoerde.

De Ieren waren gebeld door hun collega’s uit New York en wisten dus al dat Corrigan waarschijnlijk hun kant op kwam. Aan beide kanten van de grote plas ging al snel het verhaal rond van die gekke Amerikaan die een dikke vinger naar de autoriteiten had opgestoken en stiekem de tocht over de Atlantische Oceaan had gemaakt.

Per ongeluk of niet?

Maar Corrigan heeft tot zijn dood in 1995 volgehouden dat zijn barre tocht echt het gevolg was van een navigatieblunder. Er zijn de nodige redenen om aan te nemen dat dit verhaal klopt. Als hij echt van plan was om de oversteek te maken, had hij waarschijnlijk wel meer voedsel en reddingsmiddelen meegenomen. Er was bijvoorbeeld geen radio aan boord, Corrigan had geen warme kleding aangetrokken, en geen weergegevens over de Atlantische Oceaan verzameld of kaarten van dat deel van de wereld ingepakt. Bovendien had hij het lekje in de brandstoftank niet gerepareerd, terwijl dat wel heel erg onverstandig is als je zo lang boven water moet vliegen. En tot slot hij geen paspoort of andere papieren bij zich.

Aan de andere kant had hij ooit al eens tegen vrienden gezegd: “Waarom zou ik dat niet doen? Laat in de avond in New York aankomen, het toestel volgooien en dan gewoon naar Ierland vliegen?” En volgens sommigen blijft het opmerkelijk dat de piloot in die 26 uur niet één keer de zon of de oceaan heeft gezien. Desondanks bleef Wrong Way Corrigan, zoals hij als snel werd genoemd, zijn hele leven lang bij zijn verhaal. Ook met een polygraaf (een ‘leugendetector’) kon niet worden aangetoond dat de man loog.

Een paar dagen na zijn landing in Dublin voer Corrigan, samen met zijn vliegtuig, per stoomschip terug naar de VS waar hij als een held werd onthaald. Er werden ticker tape parades gehouden in New York en Chicago, waar meer mensen op af kwamen dan op die van Charles Lindbergh. Volgens velen was de prestatie van Corrigan dan ook een stuk indrukwekkender dan die van Lindbergh. Die had de overtocht immers gemaakt in een speciaal, voor veel geld aangepast toestel, en Corrigan in een nogal aftandse kist.

De straf die Corrigan kreeg voor zijn illegale vlucht viel mee. Uiteindelijk mocht hij veertien dagen lang niet vliegen. Later schreef hij het boek That’s my story over zijn belevenissen en speelde zichzelf in de filmbiografie The flying Irishman uit 1939, een klus waar hij 75.000 dollar voor kreeg (meer dan hij in dertig jaar als monteur had kunnen verdienen). Corrigan werd ook nog eens uitgeroepen tot erelid van de beroemde Burlington Liers Club (de leugenaarsclub). Kortom: hoewel hij compleet de verkeerde kant op vloog, is Wrong Way Corrigan toch nog best goed terechtgekomen.

Bronnen: Ralph Barker: Great mysteries of the air (1966), Wikipedia, The New York Times

Beeld: Hill AF Museum, Brian Moose