Volgens menige deskundige hebben kernwapens ervoor gezorgd dat er tot nu toe geen Derde Wereldoorlog is uitgebroken. Maar ondertussen waren er allerlei incidenten met atoombommen die eerder door geluk dan wijsheid goed afliepen. De Amerikaanse journalist Eric Schlosser analyseerde de meest bloedstollende bijna-rampen.
Het is 24 januari 1961. Majoor Walter Tulloch vliegt met zijn B-52 boven de Amerikaanse oostkust als deel van het zogenoemde airborne alert: een permanente bewaking van de Verenigde Staten door bommenwerpers die een tegenaanval moeten inzetten wanneer de Sovjet-Unie als eerste De Bom gooit.
Maar Tulloch zal zijn lange missie niet kunnen volbrengen. Een van de tanks in de rechtervleugel van zijn vliegtuig is lek en hij verliest in hoog tempo brandstof. Het toestel gaat daardoor zo sterk naar links overhellen dat het volkomen onbestuurbaar wordt. Vlak voordat het vliegtuig in stukken breekt, weten Tulloch en vier bemanningsleden met de schietstoel uit de bommenwerper te ontkomen. Twee anderen lukt dat niet.
Maar aan boord zijn ook nog twee waterstofbommen – elk met een kracht van bijna 4 megaton. Beide kernwapens komen los uit het neerstortende vliegtuig. Precies zoals tijdens een echte aanval de bedoeling is, worden bij een van de bommen de batterijen geactiveerd. De parachutes openen zich, de luchtdrukmeters zetten de timer in werking die de hoogspanningsaccu’s aanzet en er gaat een signaal naar de explosieven om de nucleaire kettingreactie op gang te brengen.
Maar dat gebeurt niet. In de cockpit zit namelijk een handmatige veiligheidsschakelaar. En die staat uit. De bom belandt rechtop met zijn neus in de grond, de parachutes verstrikt in een boom. De andere Mark 39, die niet is geactiveerd, boort zich meer dan twintig meter diep in een drassig weiland.
Dit is een fragment van een artikel te vinden in KIJK 3/2015. Dit nummer ligt in de winkel van 19 februari tot en met 18 maart.
Meer informatie:
Tekst: Frank Mulder
Beeld: Titan Missile Museum