Probeer het maar eens: met je vulling op aluminiumfolie kauwen. Je gaat door de grond. Maar waarom?

Vooropgesteld: bijten op een stukje zilverpapier of aluminiumfolie doet niet altijd pijn. Dat probleem doet zich alleen voor bij metalen vullingen of kronen. Dat komt doordat zo’n metaal, samen met het aluminiumfolie en het speeksel ertussen, een soort kleine accu vormt. Als we op aluminiumfolie bijten, ontstaat een kleine elektrische spanning. Die veroorzaakt een stroompje dat door de vulling of de kroon naar een zenuwvezel loopt, en onze hersenen interpreteren dat als pijn.

Dit principe is prima te vergelijken met de eerste batterij, die in 1800 werd uitgevonden door Alessandro Volta. Hij gebruikte zink en koper, met daartussen een stukje vilt dat in een zuur was gedompeld. Dit leverde een elektrische spanning van ruwweg 1 volt op, en door een heleboel van dergelijke cellen te stapelen (de ‘zuil van Volta’) kon hij behoorlijk hoge spanningen maken. De traditionele loodaccu in onze auto werkt precies zo, en levert een spanning van 2 volt per cel.

In onze mond zal die spanning meestal minder zijn dan 1 volt, afhankelijk van de concentratie van de relevante ionen in het speeksel, en van de soort metalen. Het klassieke amalgaam, bijvoorbeeld, is samengesteld uit onder meer zilver, tin en kwik, en zal in combinatie met het aluminiumfolie wellicht een halve volt produceren. Maar dat is meer dan genoeg om de pijnzenuw te activeren.

Krijg jij ook meer honger als je een appel eet? Lees hier waarom.

Ook een vraag voor de rubriek ‘KIJK antwoordt’? Mail hem naar info@kijkmagazine.nl!

Tekst: Jo Hermans

Beeld: iStock/Getty Images