KIJK-columnist Diederik Jekel geeft het stokje door aan Kees Moeliker. Lees hier zijn afscheid, waarin hij vooruitblikt op het einde der tijden.
De Mayavoorspelling kwam een jaar te vroeg voor mij. Het einde der columntijden is nu pas aangebroken; ik moet vaarwel gaan zeggen tegen de KIJK-lezers. Een mooi moment om eens te kijken naar het echte einde der tijden.
In de twintigste eeuw ontdekte wetenschappers dat het heelal aan het uitdijen is. Sindsdien is de cruciale vraag: hoe gaat dat in de toekomst verlopen?
Er waren altijd twee mogelijkheden. Optie één: er is genoeg zwaartekracht in het heelal om het uitdijen te laten stoppen en om te zetten in inkrimpen. Met als gevolg een gigantische implosie, oftewel een big crunch. Optie twee: er is niet genoeg zwaartekracht en het heelal blijft eeuwig uitdijen.
Maar vijftien jaar geleden leverden nieuwe, nog nauwkeurigere methodes om het verloop van het uitdijen te onderzoeken een schokkend resultaat op. Er bleek nog een derde mogelijkheid te zijn die niemand had zien aankomen: het heelal dijt steeds sneller uit.
Sindsdien voorspellen wetenschappers een nieuw lot voor het heelal. Op een gegeven moment zal de expansie van het universum sneller gaan dan het licht. Daardoor zullen eerst de verste sterrenstelsels definitief voor ons uit het zicht raken. Die horizon komt steeds dichterbij en naar onbeschrijfelijk veel miljarden jaren zullen de buitenste planeten zo snel van ons vandaan bewegen dat we ze niet meer kunnen zien.
Als we dan trouwens nog bestaan. De vraag is of er dan überhaupt nog sterren zijn, maar voor deze column vergeten we dat even. Theoretisch is er een moment dat alles zo ver is uitgedijd dat zelfs atoomkernen niet meer met elektronen kunnen communiceren. Alle materie verdwijnt in een onzichtbare leegte waartussen niets meer kan communiceren of bestaan.
Aan deze alles relativerende gedachte houd ik me vast om mijn eigen zwarte gat na het columnist zijn wat dragelijker te maken. Het was een eer om voor KIJK te mogen schrijven. Dankjewel voor het lezen.
Deze column werd eerder gepubliceerd in KIJK 13/2013.
Beeld: Studio 5982