Amerikaanse onderzoekers hebben serieuze plannen om de mammoet en andere verdwenen diersoorten uit de dood op te laten staan. De benodigde technieken zijn voorhanden. Blijft de vraag hoe zinvol en verstandig ‘ont-uitsterving’ eigenlijk is.

Wie over een jaar of twintig een trektocht door Lapland maakt, zou zomaar op een kudde wolharige mammoeten kunnen stuiten. Hoewel deze prehistorische olifant alweer zo’n kleine vierduizend jaar geleden uitstierf, is een aantal biologen, paleontologen en genetici er namelijk van overtuigd dat ze de mammoet – of een goed gelijkende kopie ervan – weer tot leven kunnen wekken.

Hun enthousiasme beperkt zich trouwens niet tot de mammoet: ook de Tasmaanse tijger, de reuzenalk, de Stellerzeekoe en de trekduif staan op een steeds langer wordend lijstje met uitgestorven diersoorten die wetenschappers graag uit de dood zouden doen opstaan. De-extinction oftewel ‘ont-uitsterven’ heet deze nieuwe tak van wetenschap, die vooral de laatste twee jaar in de Verenigde Staten in een stroomversnelling is geraakt. Het klinkt misschien als sciencefiction, maar er wordt in verschillende laboratoria hard aan gewerkt.

Dit is het begin van een artikel te vinden in KIJK 9/2014. Dit nummer ligt in de winkel van 24 juli tot en met 20 augustus.

Animatiefilmpje over het ont-uitsterven van de dodo:

Meer informatie:

• The Long Now Foundation: berichten over de-extinction
• The New York Times: Bringing Back the Dead – interview met Hank Greely over ont-uitsterven
• National Geographic Phenomena – Your de-extinction questions answered

Tekst: Abhinabha Tangerman

Beeld: Cortis/Hollands Hoogte