Op het moment van schrijven bezit ik twee huizen. Toegegeven; dat moment duurt al langer dan de duur van mijn schrijven alleen. Mijn prachtige, in zeer goede staat verkerende, authentiek Zaanse huisje (brochures op aanvraag) staat potdomme al bijna twee jaar te koop.
De crisis is daarmee ook doorgedrongen tot huize(n) Bendermacher. En de inschattingen zijn niet best. Ook de komende jaren is het in de wereld van gedwongen vastgoedeigenaren geen feestje. Dan is het best cru te lezen dat ons land jaarlijks wel 4 miljard euro in ontwikkelingshulp pompt. Laat die euro’s eens rollen richting onze huizenmarkt en de wereld zou er stukken zonniger uitzien – in elk geval die van mij.
Wees gerust, dit is niet écht mijn mening, want eigenlijk ben ik heel erg vóór ontwikkelingshulp, maar ik kan me de gedachtegang wel voorstellen. Wildersfans kunnen dat zelfs nog beter en zouden de altruïstische geldkraan liefst vandaag nog dichtdraaien. Maar wat gebeurt er eigenlijk als we inderdaad abrupt zouden stoppen met ontwikkelingshulp? Dat zoekt journalist Tim van Ham uit in het ‘Wat als…’-scenario van KIJK 3/2013.
De conclusie is opmerkelijk. Het kan leiden tot een stroom van nieuwe emigranten, enge pandemieën en juist een strop voor onze eigen economie. Genoeg praktische bezwaren dus. Voor mij telt vooral het ethische bezwaar. Je laat mensen niet creperen. Je draagt een steentje bij. Dát is wat ons menselijk maakt.
Over dat laatste gaat het coververhaal van KIJK 3/2013. Waarin verschilt de mens van het dier? Wat is onze unieke eigenschap die ons boven dieren plaatst? Het zal je verbazen hoeveel van onze kwaliteiten ook onder dieren voorkomen. Zo gebruiken ook dieren gereedschappen, kunnen ook zij plannen en voelen ook zij empathie.
Ik blijf het fascinerend vinden hoe graag we onszelf als belangrijker en hogergeplaatst willen ervaren en tegelijkertijd het dierlijke kunnen ambiëren. We kijken bijvoorbeeld met afgunst naar koikarpers. Die beesten kunnen met gemak de tweehonderd jaar aantikken. En laat dat nou de droom zijn van onze interviewkandidaat arts Terry Grossman. Hij doet er alles aan om de strijd tegen de ouderdom te winnen. Eén van zijn nogal omstreden manieren: diabetesmedicijnen voorschrijven aan kerngezonde mensen. Alles om een treetje op te schuiven op de evolutionaire ladder. Niets menselijks is ons vreemd.
Beeld: Studio 5982