Inge Fraters zwaait af als hoofdredacteur van KIJK. Lees haar afscheidscolumn!

Er zijn van die situaties waarin je gaat nadenken over je persoonlijke drijfveren. Naast basale dingen als ‘een goed mens zijn’ en ‘liefhebben’ kom ik dan al snel op ‘grip krijgen op de wereld’.

Misschien dat ik daarom blij word van lege landschappen. Het kunnen zien van de horizon geeft zo lekker overzicht. En vandaar ook dat ik, van huis uit een alfa, me zo thuis voel bij de bètaonderwerpen van KIJK. Technologie maakt het leven immers maakbaar en natuurwetenschappen de wereld verklaarbaar.

Als alfa leerde ik ooit over het idee verwachtingshorizon. Daarmee wordt bedoeld dat je elke tekst interpreteert vanuit je verwachtingen. Het genre, jouw kennis van de werkelijkheid en alles wat je eerder hebt gelezen, kleuren allemaal je oordeel. Gaat een tekst dat kader te buiten, dan leidt dat óf tot onbegrip, óf tot nieuw begrip; tot nieuwe waardering. Je verwachtingshorizon is dan een stukje opgeschoven.

Daaraan moest ik denken toen ik in ons intrigerende verhaal over artificial intelligence in de nieuwe KIJK de passage las over deep learning. Decennialang werden computers volgestopt met regels en formules in de hoop hen slimmer te maken. Maar de doorbraak kwam pas toen wetenschappers computers duizenden teksten en beelden voerden en hen vervolgens zélf patronen lieten herkennen. De computers kregen als het ware een verwachtingshorizon, en zo een nieuw niveau van begrip.

Ik ben blij met dit coververhaal omdat het zo ontzettend KIJK is. Het geeft inzicht in vernieuwende wetenschap en technologie, en daarmee meer grip op de wereld. Een waardig sluitstuk, want met deze editie neem ik na ruim zeven jaar, waarvan anderhalf als hoofdredacteur, afscheid van KIJK. Werken voor jou, waarde lezer, was mij een groot genoegen. Met plezier en vertrouwen draag ik het stokje nu over.

Mijn professionele landschap is leeg, ik kan de horizon weer zien. Tijd om die – geheel volgens ons KIJK-motto – te gaan verleggen!

Beeld: Erik de Klein