Vrouwelijke eicellen veroveren mannelijke zaadcellen door middel van hun kleverige en blijkbaar uiterst sexy bekleding van suiker.
Geloof het of niet, maar wetenschappers tasten al dertig jaar in het duister over de precieze manier waarop eicel en zaadcel tijdens de bevruchting aan elkaar binden. Die binding van de spermacel aan de buitenkant van het eitje is noodzakelijk voor de bevruchting, maar het hoe of wat was dus al jaren onbekend. Tot nu. Een internationaal team heeft namelijk eindelijk uitgevogeld hoe het zit, zo schrijven zij in het wetenschappelijke tijdschrift Science.
Uit hun studie blijkt dat de buitenkant van eicellen bijna helemaal is bedekt met koolhydraten, of suikers, die de naam sialyl-Lewisx dragen. Niet heel sexy, maar gelukkig lijkt de afkorting, SLeX, er al meer op. Verder onderzoek liet zien dat SLeX ook het molecuul is dat, als een echte Dr. Love, de eicel en de zaadcel letterlijk dichter bij elkaar brengt. Daardoor kan de spermacel aan het eitje binden en is bevruchting mogelijk.
Wat kunnen we met die informatie? “Vanuit een puur wetenschappelijk perspectief is het geweldig om te weten wat er precies gebeurt aan het begin van een menselijk leven”, zegt Anne Dell, een van de auteurs. Maar ze voegt hieraan toe dat er ook zeker praktische implicaties zijn, zoals het ontwikkelen van natuurlijke anticonceptie of nieuwe inzichten in onvruchtbaarheid.
Over dat laatste zegt Dell: “Er zijn mannen met prachtig sperma, dat maar niet aan een eitje wil binden.” De onvruchtbaarheid van die mannen zou dus wel eens kunnen worden verklaard door de manier waarop het sperma bindt (of in dit geval: niet bindt) aan de SLeX-moleculen van de eicel. De volgende stap is volgens de onderzoekers dan ook heel vanzelfsprekend: om de andere kant van het verhaal te begrijpen, moet de spermacel eens flink onder de loep worden genomen.
Bronnen: Science, ScienceNOW, Imperial College London via EurekAlert!
Beeld: Shutterstock