Grote bruine vleermuizen gebruiken niet alleen echolocatie om hun weg te vinden in het donker, maar blijken ook gevoelsreceptoren te hebben op hun vleugels.

Met snelheden van 11 tot 32 kilometer per uur kunnen vleermuizen zoals de grote bruine vleermuis uit Noord-Amerika verrassend goed navigeren. Lange tijd werd gedacht dat ze dat alleen door middel van echolocatie deden. Dat blijkt echter niet het geval. De grote bruine vleermuis heeft gevoelsreceptoren op zijn vleugel, waarmee hij de wind kan voelen, zo blijkt uit nieuw onderzoek.

Haartjes

De wetenschappers wisten al dat de vleermuis haartjes op zijn vleugel had die het dier hielpen om te navigeren. Ze wilden weten hoe dat precies werkte en gingen op zoek naar neuronen in de vleugel. De onderzoekers gebruikten verschillende chemicaliën die gevoelsneuronen zichtbaar maken en konden deze vervolgens onder de microscoop waarnemen.

Wanneer de haartjes op de vleugel door de wind aan het trillen worden gebracht, stimuleren ze de receptoren. Die bleken het signaal door te geven aan de somatosensorische cortex in de hersenen. Op die manier kunnen de receptoren de beestjes helpen om hun weg te vinden.

Jongen wiegen

Het mechanisme helpt de vleermuizen niet allen om zo nauwkeurig mogelijk te navigeren, maar ook om te klimmen, hun jongen te wiegen en insecten te vangen.

Bronnen: Cell Reports, Cell Press via EurekAlert!, John Hopkins University via EurekAlert!

Beeld: John Hopkins University