KIJK-columnist en gadgetman Rik Peters legt uit waarom moderne games niet bieden wat hij zoekt. 

Het is zover. Ik ben officieel een oude zak. Vandaag precies een week. Want: ik heb zeven dagen geleden een NES gekocht. Een tweedehands Nintendo Entertainment System. En als beëdigd oude zak voel ik me moreel verplicht om uit te leggen dat dit een 8-bit spelcomputer is. Een soort Wii, van vroeger, toen die dingen nog van steen werden gemaakt.

Al jaren word ik beschuldigd van valse nostalgie. Onterecht. Ik denk namelijk niet dat vroeger alles beter was; ik denk vooral dat veel dingen nu slechter zijn. En dat is niet helemaal hetzelfde – al ben ik natuurlijk geen academisch taalfilosoof, maar gewoon een oude zak.

Zonder te ontkennen dat moderne games imposant zijn, kan ik zeggen dat ze niet bieden wat ik zoek. De Wii is onnodig fysiek, 3D-consoles blijven hoofdpijnmachines, pc-spellen zijn irritant hoogdravend, smartphone-apps hoeven niet eens genoemd te worden.

Stel ik me aan? Jazeker, maar dat is voorrecht van het oudezakkenlidmaatschap.

Gisteren speelde ik The Flintstones: The Rescue of Dino & Hoppy. Dat is een ietwat stroeve platformer met Fred Flintstone in de hoofdrol, het beroemde personage uit de tv-serie die zich afspeelde in de tijd dat de NES net werd geïntroduceerd.

Toffe avond, maar de cartridge liep in een glitch. De eindbaas verdween uit beeld, zonder mogelijkheid hem te raken of zelf te worden geraakt. Nieuwerwetse spelletjes hebben minder last van dat soort bugs, maar de oplossing was ouderwets simpel: resetten en terug naar het begin – toen alles beter was.

Rik Peters schreef jarenlang een column in de rubriek ‘Tech-Toys’. Deze tekst werd eerder gepubliceerd in KIJK 12/2014.

Beeld: Studio 5982