Wipsnavelkraaien hebben een goed begrip van causale verbanden. Wetenschappers ontdekten dat door de dieren stenen in water te laten gooien om een beloning te krijgen.
Wipsnavelkraaien begrijpen dat ze door stenen in water te gooien het waterniveau kunnen laten stijgen om zo een drijvende beloning te pakken te krijgen. De kraaiensoort vertoont zo een causaal begrip dat vergelijkbaar is met dat van kinderen van vijf tot zeven jaar oud. Dat concluderen wetenschappers van de Universiteit van Auckland in het wetenschappelijke tijdschrift PLOS ONE.
De kraai en de kruik
De wetenschappers gebruikten de ‘fabel van Aesopus-taak’ om te onderzoeken hoe goed kraaien zijn in het begrijpen van causale verbanden. Deze taak is gebaseerd op het fabeltje ’De kraai en de kruik’, waarin een dorstige kraai stenen in een halfvolle kan water gooit om zo het waterniveau te laten stijgen tot hij kan drinken.
In het experiment werden buizen met water gebruikt, waarin een beloning dreef. De proefdieren moesten, net als in de fabel, stenen in het water laten vallen om deze beloning te pakken te krijgen. Hierbij waren er zes varianten. Vier daarvan voerden de kraaien succesvol uit. Ze gooiden vaker stenen in een buis gevuld met water dan in een buis gevuld met zand, ze gooiden vaker zinkende dan drijvende objecten in de buis, ze gooiden vaker solide objecten dan holle objecten in de buis, en ze gooiden vaker stenen in een buis met een hoog waterniveau dan in een buis met een laag waterniveau.
Moeilijkere varianten
Daarnaast waren er twee moeilijkere varianten, waar de kraaien niet in slaagden. In een variant konden kraaien kiezen tussen een wijde en een smalle buis. De kraaien lieten geen voorkeur voor een van beide buizen zien. In een andere variant werden drie buizen gebruikt. In de middelste, smalle buis zat de beloning, maar er pasten geen stenen in deze buis. Die stenen pasten wel in de twee buizen die ernaast stonden. Een van die buizen had een verborgen verbinding met de buis die de beloning bevatte. Door een steen in deze buis te gooien, steeg het waterniveau in de buis met de beloning.
Als de acties van de kraai te verklaren zijn door een causaal begrip van volumeverplaatsing, is te verwachten dat de kraaien bij die laatste taak slechter scoren. Het causale begrip houdt immers geen rekening met een verborgen mechanisme. Uit het feit dat de vogels het op dit punt inderdaad slechter deden, concluderen de onderzoekers daarom dat de resultaten zijn toe te schrijven aan het begrip van de kraai en niet aan een leereffect dat optreedt doordat de kraaien de taak meerdere keren uitvoerden.
Bronnen: PLOS ONE, PLOS via EurekAlert!
Beeld: Sarah Jelbert