Een gigantische asteroïde heeft mogelijk in een ver verleden onze maan frontaal geramd. En dat zou ertoe hebben geleid dat de maan vandaag de dag magnetisch is aan het oppervlak.

De astronauten van Apollo 11 ontdekten ze voor het eerst: licht magnetische velden op het oppervlak van de maan. Apart, want maansteen bleek lang niet genoeg ijzer te bevatten om de geobserveerde magnetische straling te verklaren. Sindsdien buigen wetenschappers zich over deze eigenaardige kwestie, maar er zit eindelijk schot in de zaak:  een enorme asteroïde die gemagnetiseerde ijzerdeeltjes met zich meebracht, was mogelijk de boosdoener.

Gesimuleerde botsing

De asteroïde in kwestie was een forse boosdoener ook, want hij heeft de op één na grootste inslagkrater van het zonnestelsel op zijn naam staan: het Zuidpool-Aitken-bekken. Deze krater ligt, vanaf de aarde gezien, aan de achterkant van de maan. Alleen de buitenste rand is zichtbaar voor ons, in de vorm van een enorme bergketen.

Het idee dat deze asteroïde de maan magnetisch zou hebben gemaakt, is afkomstig van een internationaal team van wetenschappers. Dat lieten een gesimuleerde asteroïde op een dito maan knallen en berekende vervolgens hoe de resten zich over de maan zouden verspreiden. Ervan uitgaande dat deze asteroïde ijzer bevatte én dat dit ijzer door een (inmiddels verdwenen) magnetisch veld werd gemagnetiseerd, zijn de magnetische afwijkingen die de astronauten tegenkwamen te verklaren. Ook wanneer die afwijkingen ver van de krater zijn geobserveerd.

Magnetische hotspots

De wetenschappers denken dat inslagen van hemellichamen tijdens het Late Heavy Bombardment overal in het zonnestelsel zorgden voor ophopingen van magnetisch materiaal. Als dat waar is, zijn magnetische ‘hotspots’ een goed startpunt voor de zoektocht naar materiaal ‘van buitenaf’. Of dat nu op de aarde is, of op welke andere planeet dan ook.

De eer van de grootste krater in ons zonnestelsel valt overigens ten deel aan Mars: de inslagkrater genaamd het Hellas-Bassin. Die put is ongeveer vier maal zo groot als die op de maan, met als kanttekening dat Mars zelf ongeveer twee maal zo groot is als de maan.

Bron: Science

Beeld: NSSDC/NASA