De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA gebruikt lasers om een kopietje van de Mona Lisa over 400.000 kilometer te versturen.
Sinds medio 2009 cirkelt de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) rond de maan om onder meer de zwaartekracht in kaart te brengen, naar water te zoeken en natuurlijke hulpbronnen als ertsen en mineralen op te sporen. Nu doet de NASA ook onderzoek naar nieuwe manieren om over enorme afstanden met allerlei ruimtevaartuigen te kunnen communiceren. En een tijdje geleden werd besloten dat LRO voor dat onderzoek heel geschikt zou kunnen zijn. De sonde wordt namelijk vanaf het aardoppervlak gevolgd met een laser, de Next Generation Satellite Laser Ranging, en de onderzoekers gebruikten die om informatie, in dit geval een afbeelding van de Mona Lisa, over een afstand van bijna 400.000 kilometer te versturen.
Het ontvangen plaatje bevatte nogal wat foutjes die met een simpel progammaatje kon worden gecorrigeerd.
Om dat voor elkaar te krijgen, werd het plaatje van Mona opgedeeld in een raster van 152 bij 200 pixels en kreeg elke pixel een bepaalde grijstint. Elke tint kreeg vervolgens een cijfer tussen de 0 en de 4095 en die gegevens werden door de laser met een snelheid van ongeveer 300 bits per seconde richting de maan gestuurd.
Het LOLA-instrument (dat normaal wordt gebruikt om hoogtes op het maanoppervlak te meten) ving de laserpulsen op en kon aan hele kleine verschillen in de tijd tussen de pulsen bepalen welke pixel welke grijstint moest krijgen. Nadat een programmaatje de fouten had gecorrigeerd die waren ontstaan door verstoringen en de atmosfeer, stond er op de boordcomputers van de Orbiter een vrij goede kopie van het oorspronkelijke plaatje.
Voorlopig zullen ruimtevaartorganisaties gewoon radiosignalen blijven gebruiken om met vaartuigen buiten de dampkring te communiceren. Maar lasers zouden een goede back-up kunnen zijn die het bovendien mogelijk maken om grotere hoeveelheden data veel sneller te versturen.
Bronnen: The Atlantic, NASA, Popular Science
Beeld: NASA