In Texas krijgt straks iedereen inzage in wat de gasindustrie allemaal de grond in pompt.

Fracking is een techniek om schaliegas te winnen. Dat gas zit niet, zoals in Groningen, in een fijn gasveld opgeslagen, maar in de poriën van diepe, harde steenlagen. Om het eruit te krijgen, worden flinke hoeveelheden water onder hoge druk via een boorgat naar beneden geperst. De druk loopt dan onderin de boorput zo hoog op dat het schaliegesteente openbarst en het gas kan ontsnappen (zie KIJK 2/2012, die nu in de winkel ligt).

Om dat allemaal goed te laten verlopen, wordt er een mix van chemicaliën aan het water toegevoegd. Er zit bijvoorbeeld een zogenoemde friction reducer in om het mengsel gemakkelijker te laten stromen, een stof die roestvorming moet voorkomen, en een middel dat micro-organismen doodt.

Met ingang van 1 februari moeten de gasboorders die in Texas aan hydraulic fracturing doen vertellen welke chemicaliën ze aan het water toevoegen. Maar ze moeten ook aangeven hoeveel water ze precies verbruiken. En dat kan voor een relatief droge staat als Texas weleens veel interessanter zijn.

Met behulp van fracking kan Amerika zich voor tientallen jaren verzekeren van voldoende aardgas. De komende jaren zal er dus nog heel wat worden geboord en de hoeveelheid water die daarvoor nodig is, zal rond 2020 enorm zijn opgelopen. Nu al zijn er plekken waar 40 procent van het beschikbare zoete water voor fracking wordt gebruikt. Via een website, fracfocus.org, krijgt iedereen inzage en kan veel beter worden bepaald of in Texas het ene probleem niet wordt ingeruild voor het andere.

Bron: The New York Times

Beeld: Marcellus Protest/CC BY 2.0