De Amerikaanse marine doet onderzoek naar een kruising tussen een vliegtuig en een onderzeeboot.
Volg even een gedachtegang van een stel onderzoekers. De snelheid van onderzeeboten wordt beperkt door de weerstand van het water. Vliegtuigen ondervinden veel minder weerstand doordat lucht nou eenmaal 1000 keer minder dicht is dan water. Dus, zo bedachten de onderzoekers van het Office of Naval Research (ONR), kun je onderzeeboten beter laten vliegen. En dat proberen ze met de Flimmer voor elkaar te krijgen.
Overigens moet je niet denken dat er straks enorme, 115 meter lange nucleaire onderzeeboten over de oceanen vliegen. De techniek zal beperkt blijven tot relatief kleine, onbemande onderzeebootjes, die als een soort sonarboeien worden gebruikt. Ze kunnen, in tegenstelling tot de stationaire boeien, met hun sonarapparatuur in een groot gebied rondvaren om vijandelijke onderzeeboten op te sporen.
De Flimmer is een poging om de techniek van onbemande vliegtuigen te combineren met die van onbemande vaartuigen. Als de kleine onderzeebootbestrijder snel grote afstanden af moet leggen, stijgt hij vanaf het land op en een eindje voor zijn bestemming duikt hij in het water om daar vervolgens aan zijn speurtocht te beginnen.
Probleem is dat vliegtuigen en onderzeeboten enorm van elkaar verschillen. In Spectra, het blad van het ONR, staat: “Gewicht is de vijand van een vliegtuigontwerper. Een gewichtstoename zorgt ervoor dat je meer lift nodig hebt om het vliegtuig in de lucht te houden. Meer lift betekent meer weerstand en dus heb je meer vermogen nodig om dat te compenseren.” En daardoor neemt het gewicht nog verder toe. Daarom is de vliegtuighuid zo dun en zo licht mogelijk.
WANDA
Bij onderzeeboten ligt dat compleet anders. Hoe dieper hij gaat, hoe groter de druk wordt en dat betekent dikke, zware wanden om het water buiten te kunnen houden. Dus een combinatie van een vliegtuig en een onderzeeboot is een pittige balanceer-act tussen drijfvermogen, gewicht en de sterkte van de constructie. Helemaal als die, zoals de Flimmer, ook nog eens van een bepaalde hoogte het water in moet duiken.
Inmiddels zijn er verschillende testtoestellen gebouwd, waarmee allerlei beproevingen zijn uitgevoerd. De meeste recente heet the Flying WANDA, een afkorting Wrasse-inspired Agile Near-shore Deformable-fin Automaton. (Het ding is waarschijnlijk vernoemd naar de film uit 1988 met John Cleese: A fish called Wanda.) Tijdens tests vloog WANDA met 100 kilometer per uur over het water en voer met een kleine 20 km/u eronder.
Wanneer de eerste echte vliegende onderzeeboot de lucht in kan, is niet bekend.
Bronnen: Spectra, Popular Science