Van de 109 binnenlandse grenzen die de Verenigde Staten tellen, lijkt het merendeel langs een liniaal getrokken. Hoe is dat zo gekomen?

Dat heeft vooral te maken met de groeispurt die het land in de negentiende eeuw onderging. In het oosten, waar de VS in 1776 uit dertien Britse koloniën voortkwamen, zijn er nog betrekkelijk veel natuurlijke grenzen, en dan vooral rivieren. Maar in 1803 werden de VS plotsklaps twee keer zo groot. Voor 15 miljoen dollar (dat zou vandaag de dag zo’n 284 miljoen dollar zijn) kochten de Amerikanen toen van Frankrijk het hele gebied tussen de Mississippi en de Rocky Mountains.

Hoe deze enorme lap land van ruim 2 miljoen vierkante kilometer in overzichtelijke stukken te verdelen? Door zoveel mogelijk het rasterwerk van lengte- en breedtelijnen aan te houden dat toch al over de kaart liep. En toen de Amerikaanse kolonisten op den duur ten westen van de Rocky Mountains doordrongen, gebeurde daar hetzelfde.

Het gevolg van dit alles is dat staten als Colorado en Wyoming perfecte rechthoeken lijken. Lijken, want zo kaarsrecht zijn de Amerikaanse binnengrenzen in de praktijk nou ook weer niet. Dat komt deels doordat de landmeters destijds natuurlijk geen gps-apparatuur hadden en weleens een enigszins scheve lijn trokken – of er in ruig terrein maar een slag naar sloegen.

Bovendien lopen de meridianen (lengtelijnen) door de bolvorm van de aarde niet evenwijdig aan elkaar; bij de polen komen ze in één punt samen. Dat verklaart onder andere waarom de noordelijke grens van Colorado 34 kilometer korter is dan de zuidgrens.

Ook een vraag voor de rubriek ‘KIJK antwoordt’? Mail hem naar info@kijkmagazine.nl!

Tekst: Leo Polak

Beeld: Wapcaplet/CC BY-SA 3.0