Is alles aan het menselijk lichaam eetbaar, het skelet, gebit en haren daargelaten?

In de film The Road proberen een vader en zijn zoon te overleven in een postapocalyptische wereld. Na de ramp wil er op aarde niets meer groeien en na een paar jaar, als echt alles op is, besluiten sommigen zich dan maar aan hun soortgenoten te vergrijpen. De menselijke geest is een raar ding, want halverwege de film vroegen we ons ineens af: is (het skelet, gebit en haren daargelaten) alles wel eetbaar? Zijn er delen van een mensenlijf waar je maar beter niet aan kan zitten knagen?

Met de gal- en de urineblaas is enige voorzichtigheid geboden, want daar wordt het vlees niet lekkerder door. En hoewel Hannibal Lecter er in Silence of the Lambs schijnbaar geen last van had (“I ate his liver with some fava beans and a nice chianti”) is het ook niet goed voor je om de complete lever naar binnen te werken. Een volwassen lever weegt ongeveer een kilo en voornamelijk de in vet opgeloste vitamine A die erin is opgeslagen, schijnt nogal ongezond te zijn. Het zit daar veilig en wordt samen met de afbraakproducten op een gecontroleerde manier aan het lichaam afgegeven, maar als je een overdaad aan lever eet, krijg je de volle mep in één keer binnen.

Poolreizigers Xavier Metz en Douglas Mawson kwamen er tijdens een expeditie in 1911 achter welke gevolgen dat kan hebben. Ze aten geen mensenlever, maar die van de sledehonden die ze in opperste nood hadden afgeschoten en geslacht. Omdat Metz het taaie hondenvlees niet zo goed weg kon krijgen, gunde Mawson hem het grootste deel van de malse levers. Een menslievend gebaar met vervelende gevolgen, want de volgende dag kreeg Metz hevige buikpijnen, een delirium en een paar uur later was hij dood.

Ook een grote vraag? Mail hem naar info@kijk.nl!

Beeld: Suseno