Onderzoekers aan de Amerikaans Harvard Universiteit hebben een robot ontwikkeld die geen enkel hard onderdeel heeft.

Dit is Octopot: een bewegend, batterijloos robotoctopusje uit de 3D-printer. De creatie gebruikt een klein, met vloeistof gevuld systeem dat als een soort chip werkt. Die chip kan in één of meer van de tentakels een kleine hoeveelheid waterstofperoxide vrijgeven die over een (eveneens vloeibare) katalysator met platinum wordt geleid. Door een chemisch reactie tussen de twee wordt de waterstofperoxide omgezet in een veel grotere hoeveelheid gas (zie het filmpje hieronder) en daardoor wordt de arm ‘opgeblazen’.

Door de acht tentakels in een bepaalde volgorde op te blazen, zou de octobot zich kunnen voortbewegen. ‘Zou’, want zover is het nog niet. De Octobot kan voorlopig alleen maar wat hulpeloos met zijn armen zwaaien en lopen of zwemmen zit er nog niet in. Het batterijloze robotje is dan ook een proof of concept, een prototype waarmee wordt aangetoond dat zo’n systeem kan werken.

Leuk, maar heeft het nut? Ja. Het is een eerste stap in de richting van een generatie implanteerbare apparaten die veel comfortabeler zijn voor de patiënt. Of van robots die zich op plekken kunnen begeven waar hun ‘harde’ collega’s niet kunnen komen. Zo’n octobot zou zich, net als een echte octopus, door heel kleine gaatjes kunnen persen om bijvoorbeeld achterliggende grotten op de zeebodem te verkennen.

Bronnen: Nature, Harvard Universiteit, Popular Mechanics

Beeld: Ryan Truby, Michael Wehner and Lori Sanders/Harvard University