Het is misschien niet de schone zeemeermin waarop je had gehoopt, maar deze slimme robot is wel nuttig.

De oceaan beslaat meer dan 70 procent van het aardoppervlak en toch heeft de mens de meeste natte plekken nog niet bezocht. Want zelfs met genoeg zuurstof en een goede duiktraining zijn er genoeg plaatsen waar de mens simpelweg niet bij kan. Op zulke momenten komen robots goed van pas. Daar heeft Stanford University goed op ingespeeld met de OceanOne droid.

Zeemeermin-robot

De anderhalve meter lange robot – die wordt aangedreven door kunstmatige intelligentie – lijkt een beetje op een zeemeermin. In de staart zijn batterijen, computers en acht kleine boegschroeven verwerkt. De armen bevatten een hoop scharnieren, waardoor de OceanOne droid haar armen goed in het water kan bewegen.

Verder heeft de robot sensors in handen en pols die berusten op haptische feedback. Hierdoor kan de bestuurder van de robot als het ware voelen wat de bot aanraakt. Volgens hoofdontwerper Oussama Khatib lijkt het daardoor alsof je zelf aan het diepzeeduiken bent.

In eerste instantie was de OceanOne droid bedoeld om koraalriffen te bestuderen in de Rode Zee – op een diepte waar de mens niet goed bij kan. De robot is namelijk zo geprogrammeerd dat ze heel voorzichtig met dingen omgaat zonder iets te beschadigen. Toch bestond de eerste missie van de zeemeermin-robot niet uit een rif, maar uit een scheepswrak.

Souvenirtje

Het schip La Lune van de Franse koning Louis XIV zonk in 1664 naar een diepte van 100 meter. Geen enkele duiker heeft het wrak kunnen bestuderen, maar de OceanOne droid slaagde hier wel in. Ze kwam niet terug met lege handen, maar bracht een mooi souvenirtje mee: een ruim 300 jaar oude vaas afkomstig van het schip.

Bronnen: Stanford University, Gizmag

Beeld: Frederic Osada and Teddy Seguin/DRASSM