We merken pas dat we zijn gestoken door een mug als het kwaad al is geschiet. Heeft de jeuk die de mug veroorzaakt een evolutionair nut?
Muggen hebben geen bloed nodig om te overleven; ze voeden zich met nectar. Een vrouwtjesmug krijgt pas dracula-achtige neigingen wanneer ze is bevrucht en eiwitten nodig heeft voor de ontwikkeling van haar eitjes. Deze eiwitten haalt ze uit het bloed van mensen en dieren.
Wanneer ze haar zuigsnuit in je huid prikt, spuit ze een antistollingsmiddel in zodat ze voldoende tijd heeft om het bloed op te zuigen. Ons immuunsysteem reageert op dit goedje door histamine vrij te maken, met als gevolg een rode bult en veel jeuk. Hierdoor weten we dat we gestoken zijn en grijpen we al snel naar de krant om jacht te maken op het beestje.
Lees ook:
Zichzelf verlinken
Niet zo slim dus om zichzelf op deze manier te verraden, merkt KIJK-lezer Philip Bosma op. Hij vraagt zich dan ook af of een mug evolutionair voordeel heeft van de jeuk die ze bij ons veroorzaakt. Het korte antwoord: nee. Voor een bloedzuigende parasiet is het inderdaad niet wenselijk om zich bij zijn gastheer te verlinken. Daarom scheiden teken stofjes uit om de werking van histamine te blokkeren, zodat het dier nog dagen aan je vast kan zitten om bloed te drinken. Maar deze tijd heeft een mug helemaal niet nodig: na gemiddeld vier minuutjes zit ze vol en vliegt ze weer weg – ruim voordat we de jeuk opmerken.
Deze vraag kon je vinden in KIJK 4/2022.
Ook een vraag voor de rubriek ‘KIJK Antwoordt’? Mail hem naar info@kijkmagazine.nl. En in onze special geven we antwoord op 197 bijzondere, verrassende en boeiende vragen! Bestel hem eenvoudig en snel via onderstaande knop.