In Mensen op Mars beschrijft Joris van Casteren op droogkomische wijze het gebrek aan realiteitszin bij Mars One.

Zijn er over twintig jaar wc’s op de rode planeet? Wel als het aan de in Mensen op Mars geportretteerde idealisten ligt. Journalist en schrijver Joris van Casteren reisde in drie jaar tijd de wereld af en ontmoette de oprichters van en kandidaten voor Mars One, een Nederlandse organisatie die als doel heeft een enkele reis naar Mars te organiseren. Ook bezocht hij vele kleurrijke plekken die iets te maken hebben met de geschiedenis van ons beeld van Mars.

Humoristische portretten

Het boek leest als een trein. Met zijn karakteristieke droogkomische schrijfstijl en oog voor mistroostig detail beschrijft Van Casteren zijn bezoeken aan historische ‘Marsplekken’ op aarde. De telescoop waarmee Percival Lowell ooit dacht Marskanalen te zien. Het graf van Geckie, de hond van Marswaarnemer Christiaan Huygens. Het Russische Tsjeljabinsk, waar in 2013 een meteorietinslag de noodzaak tot het verlaten van de aarde aanwakkerde. Humoristische portretten van de randfiguren die Van Casteren op zijn Marsreis tegenkwam, trekken aan de lezer voorbij.

Rode draad in het boek zijn de ontmoetingen met de aspirant-kolonisten van Mars One. Wat opvalt is de ongebreidelde grootheidswaanzin en gebrek aan realiteitszin van zowel de kandidaten als de oprichters. Zo denken zij al na over randzaken als ‘Marsliederen’ die de kolonisten kunnen schrijven, terwijl ze de wetenschappelijke en technologische uitdagingen schromelijk lijken te onderschatten.

Scherp observator

Net als in zijn eerdere boeken Lelystad en Het been in de IJssel blijkt Van Casteren ook in Mensen op Mars een scherp en nuchter observator, met oog voor de gevoelens die een buitenaards fenomeen bij mensen teweegbrengt. Het doet de lezer zich al hoofdschuddend afvragen of, mocht de Marskolonie er ooit komen, die lang stand zou houden.

**** | 334 pagina’s | € 19,95

Tekst: Lucas Ellerbroek