Een mobiele raketlanceerinstallatie van de Verenigde Arabische Emiraten kan overdreven veel raketten verschieten. 

De Duitsers bouwden tijdens de Tweede Wereldoorlog als eerste mobiele raketlanceerinstallaties, zoals de Nebelwerfer 41 en 42; elk geschikt voor een salvo van vijf of zes raketten. En in antwoord daarop ontwikkelden de Russen de Katjoesja (door de Duitsers al snel ‘Stalinorgels’ genoemd), die maar liefst achttien raketten richting de vijand kon smijten.

240

In de decennia daarna kwam er systemen met nog veel meer (en veel nauwkeurigere) raketten, maar de onlangs in gebruik genomen Multiple Cradle Launcher van de Verenigde Arabische Emiraten vestigt een record. De mobiele lanceerinstallatie, ontwikkeld door Jobaria Defense Systems, heeft er 240 aan boord.

De MCL wordt getrokken door een Oshkosh Defense 6×6 Heavy Equipment Transporter-truck, kortweg M1070 HET, waar de Amerikanen Abrams-tanks mee vervoeren. Op de extreem lange trailer staan vier lanceerinstallaties met elk zestig Turkse Roketsan T-122 raketten. Als er moet worden geschoten, schuiven er tien hydraulische armen uit om de boel te stabiliseren en als de operator het doel en het aantal raketten heeft ingegeven, breekt de hel los. Dat ziet er dan zo uit:

De Multiple Cradle Launcher kan twee soorten 122 mm-raketten verschieten: de TR-122 die bij inslag explodeert (point detonating) en de TRB-122 die op een ingestelde hoogte (proximity) uit elkaar klapt en een straal van 40 meter met een grote lading stalen kogels bestookt. De raketten hebben een bereik van ruim 35 kilometer en de MCL kan de volledige lading in minder dan twee minuten richting de vijand slingeren.

Kopen?

Is zo’n wapensysteem dus een goed idee voor meer krijgsmachten? Mwoch… Het enorme gevaarte is lastig te verplaatsen (toch een belangrijk voorwaarde voor een mobiele lanceerinstallatie) en een vijand heeft maar één welgemikte bom nodig om een flink deel van de fire power uit te schakelen.

Bronnen: Popular Mechanics, Roketsan

Beeld: JDS